در حكومت قرآني حضرت مهدي (عليه السلام) براي اقتصاد جهان و مردم آن برنامه‌ي مطلوبي تدوين شده است كه براساس آن اولاً امر توليد سامان مي‌يابد و از منابع طبيعي و مواهب خدايي بهترين بهره‌برداري مي‌شود و ثانياً ثروت به دست آمده به شكل عادلانه بين همه‌ي طبقات توزيع مي‌شود.

1. بهره‌وري از منابع طبيعي

در زمان حاكميت آخرين حجت حق، همه‌ي زمين و امكانات آن در اختيار امام خوبان قرار مي‌گيرد تا سرمايه‌اي كلان براي پي‌ريزي اقتصادي سالم فراهم شود.

امام علي (عليه السلام)  فرموده اند:

«... و لوْ قَد قامَ قائِمنا لانزلت السماء قطرها وَ لاخْرجَت الارْض نباتِها ...»؛[1] « ... و چون قائم ما قيام كند، آسمان باران مي‌ريزد و زمين گياه بيرون مي‌آورد ... .»

2. توزيع عادلانه‌ي ثروت

امام باقر (عليه السلام) فرموده‌اند:

«اذا قامَ قائِم اهْل البَيْت قسم بِالسويه وَ عدل فِي الرَّعيه»؛[2] «وقتي قائم خاندان پيامبر قيام كند (اموال را) به تساوي تقسيم و ميان خلق به عدالت رفتار مي‌كند.»

ره‌آورد اين مساوات در سطح جامعه آن است كه فقر و تهي‌دستي ريشه‌كن مي‌شود و فاصله‌هاي طبقاتي از بين مي‌رود.

امام باقر (عليه السلام) فرموده‌اند:

«‌... امام مهدي (عليه السلام) ميان مردم به مساوات رفتار مي‌كند، به گونه‌اي كه كسي پيدا نشود كه نيازمند زكات باشد.»‌[3]

3. عمران و آباداني

در حكومت امام مهدي (عليه السلام) كه امر توليد و توزيع ساماندهي مي‌شود، همه جا به نعمت و آباداني مي‌رسد.

امام باقر (عليه السلام) در توصيف روزگار امام مهدي (عليه السلام) مي‌فرمايند:

«... فلا يبقي في الارْضِ خراب الا عمُرِّ ...»؛[4] «در تمام زمين هيچ ويرانه‌اي نمي‌ماند جز اين‌كه آباد مي‌شود.»